Het was 25 juni 2010 rond de klok van 9.00 uur. Na een zwangerschap van 21 weken werd ze in stilte geboren. De gynaecoloog en de verpleging keken mij met grote ogen aan. En ik keek hen aan, hoe ziet ze eruit? Ik vond het mega spannend om haar te zien. Ze was immers veel te vroeg geboren. Ze wikkelden haar in en gaven haar aan mij. Een piepklein meisje van ongeveer 25 cm met alles erop en eraan. Een glazig en teer huidje had ze. Ik hield haar vast, maar wist mij totaal geen raad met de hele situatie. Er gebeurde van alles om mij heen en Oscar en ik zaten daar met haar. Toen iedereen de kamer uit was, begonnen we te huilen. Onze harten braken. De tijd stond stil.

We namen de tijd om naar haar te kijken, we maakten foto’s en hielden haar vast. En dan komt het moment dat je niet weet wat je nog verder zou willen doen. En je besluit dat ze haar mee mogen nemen. Ze reden haar weg in haar wiegje. En dat is het. Dan is het écht voorbij. Helaas, was het voor ons nog niet helemaal voorbij, want ik moest met loeiende sirenes naar het ziekenhuis in Zwolle. De moederkoek zat vast. In Zwolle aangekomen ging ik gelijk naar de OK en toen ik wakker werd was ik ijs en ijskoud. En daar was Oscar gelukkig weer… Ik had het overleefd. Ik kreeg daarna 2 bloedtransfusies en knapte daardoor fysiek weer een klein beetje op. En mocht ik een paar dagen later eindelijk naar huis.

Eenmaal thuis wilde ik niemand zien of spreken. De mensen die wel kwamen, kan ik mij niks meer van herinneren. Hadden ze cadeautjes, lieve woorden, knuffels, ik weet er niks meer van. Zoveel verdriet had ik. Ik was gebroken. In de periode die volgde ging het met ups en downs, samen met Oscar had ik soms plezier en maakten we grapjes. Op zo’n zelfde dag kon ik me ook terugtrekken in de slaapkamer en in het donker liggen huilen. Oscar ging na een paar dagen weer aan het werk, maar ik niet.

Slaapprobleem

Ik was mijn baan als zorgmanager een paar weken voor het overlijden van onze dochter kwijtgeraakt. Op het moment dat mijn baas mij dat vertelde, vond ik dat niet erg, ik was toch in verwachting dus had genoeg om naar uit te kijken. Maar dat liep dus heel anders. In plaats van dat ik weer aan het werk kon op een vertrouwde werkplek, had ik helemaal niets meer. Het leven ging door, familie en vrienden gingen allemaal naar hun werk en ik zat thuis. Ik had júist zoveel behoefte om onder de mensen te zijn en weer wat structuur in mijn leven te krijgen, maar dat was ik kwijtgeraakt. Voor mijn gevoel was ik alles kwijt.

Ik ontwikkelde een slaapprobleem en werd depressief. Overdag deed ik niks, ging vroeg naar bed en ‘s ochtends lag ik er lang in, ik lag hele nachten wakker. Kon de slaap niet vatten en voelde mij totaal ontregeld en gestrest. Voor mij maar ook voor Oscar een zware tijd. Na de geboorte van onze zoon (ruim een jaar later) was daar eindelijk de hulp die ik zo nodig had. Ik ging naar een slaapkliniek waar ze mijn slaapgedrag gingen onderzoeken. Daar kwam uit naar voren dat ik in een vreselijke negatieve vicieuze cirkel was beland waar ik niet meer uit kwam. Met praktische tips moest ik er weer bovenop komen. En dat lukte. Langzaamaan verbeterde mijn slaap en daardoor begon ik mij ook weer beter te voelen. Ik was door alles depressief geworden en het gebrek aan slaap hield het in stand. Mijn depressieve gevoelens trokken langzaam weg en maakten weer ruimte om te genieten van mijn zoon en al het andere moois in mijn leven.

Sollicitatieplicht

In de periode dat zich dit allemaal afspeelde, had ik sollicitatieplicht en omdat ik er heilig in geloofde dat een baan mijn redding zou zijn, bleef ik doorgaan met solliciteren. Ik heb tig sollicitaties verstuurd, gesprekken gevoerd, maar overal werd ik afgewezen. Ik straalde uit dat ik niet lekker in mijn vel zat, maar wilde daar niet aan toegeven. Maar bij sollicitatiegesprekken konden ze dat wel aan me zien. Als ik een doel voor ogen heb dan moet alles daarvoor wijken, dacht ik toen. De continue afwijzingen voor een nieuwe baan was voor mijn zelfvertrouwen niet goed, maar tóch bleef ik doorgaan. Ik raapte mezelf elke keer weer op om door te gaan. Het moest en zou een keer gaan lukken. En dat was zo, op een zeker moment ben ik tijdelijk werk gaan aanpakken wat beneden mijn kunnen lag, maar het leek me goed om bezig te zijn. Die toffe baan die kwam dan vanzelf wel.

En zo rolde ik van de ene tijdelijke klus in de andere. Ik heb pakketten rondgebracht voor de post, heb in het promotieteam gezeten van de e-bike en ben management assistent geweest bij een autobedrijf. Totdat ik uiteindelijk een baan vond als recruiter bij een start-up online marketing bureau. Hier leerde ik allemaal leuke mensen kennen, waarvan er één iemand was die zei dat ik moest gaan werken als virtueel assistent. Daar had ik nog nooit van gehoord. Ik ben research gaan doen, ben met mensen hierover gaan praten en toen mijn contract eindigde ben ik voor mezelf begonnen. De beste stap die ik ooit heb kunnen doen. Sindsdien ging mijn leven verder opwaarts en kwamen de mooiste samenwerkingen op mijn pad. Eindelijk konden we na jaren bezuinigen weer eens lekker samen een weekendje weg, dagje lekker shoppen of naar de schoonheidsspecialist. Ik nam het ervan en dat doe ik nog steeds. Daar ben ik erg dankbaar voor. Want ik weet hoever ik heen ben geweest.

Als virtueel assistent doe je veel uitvoerend werk en ik merkte aan mezelf dat ik toe was aan de volgende stap. Ik wilde geen uitvoerend werk meer doen en niet werken op basis van uurtje-factuurtje. Ik wil meer. Ik wil anderen helpen om ook een succesvolle (online) business te bouwen. Ik heb nu 2 gezonde kinderen én een goedlopend bedrijf, wat ben ik daar trots op. Wanneer je talent hebt en voelt dat je dit niet benut, zoals ik dat had, dan gaat dat frustreren. En van frustraties wordt je geen leuker mens. En nu ben ik dat wel, ik ben gelukkiger dan ik ooit ben geweest. Ik bewandel mijn eigen pad, bepaal mijn eigen route en ik heb ook al een mooie bestemming voor ogen. Ik kom er wel! Linksom of rechtsom.

Wanneer je dus in een heel diep dal hebt gezeten, zoals ik, dan zijn er nog genoeg kansen om aan te pakken om weer een mooi leven te kunnen leiden. Geloof in jezelf en zet de eerste stap. Gewoon doen.